Morphosis

                                                          

                                                   (A transform within for development)

Appearance in the transformation unduly greets the inherent culture, which succumbs to the pre conceptual perspectives. Delusion racks the individual in beholding the edge, confining to the endless protocols. System adapts to the change to enrol the order and peace. Yet, ways of executing ‘transformation of mind’ changes with time deceptively appears at one corner and hopefully at the other!

It is almost five years alone in this Iceland, each day is worse than yesterday. Pondering over the past is been part of me, but no chance to express my regret almost kills me daily. I had murdered my brother intentionally with greed to have entire property. Though mystery was planned well but somehow I was caught under this utopia’s system! Fortunately, ‘hanging till death’ is no longer an option to the judge; still verdict was ‘free bird in the nest’ – lifetime stay in an Iceland with no other living beings. Cops do visit once in a month to suffice me with very minimal groceries. There was no need for that here as it was impossible for me to escape from this small Iceland. Just to make me alive they did so and now it appears like ‘hanging till death’ was far better than this.

When there is enough time to contemplate within, with no intention then eventually behaviour elevates channelling with nature, may be labelled as good on the relative assess! Initially I felt very lucky, later loneliness had pushed me to the verge of my life. There was no meaning in living as dead! None to see, talk, express, kill, gratify, cheat or Love. No objective to achieve and nothing to vandalize. I had never heard about this kind of judgement ever in my life. Now I am the first to endure the experiment from the court.

Lurking criminal inside had softened as ice and craving for the good. Money mind had deplored its lust and unlikely to desire the same. Realization happens at some point that being happy is the most important than making. Only the good ways to be content sustains the being and rest delusively circumvent us. Now it is too late to rewind and play. Suicide temptations do attack me often, but ‘being’ within pushes to breathe. Now I know the value of each human being and somehow living dead.

One day surprisingly at my stay I found a cute puppy lying around! Brown eyed medium chocolate with fleece coat attracted me to the core. Suddenly I felt that I am still alive. Perplexed that how it came till here? May be it came along with the cops? Or is there any other place out of my reach where animal’s breed. Iceland is just half a mile radial. I failed to find the answer but gained my long lost hopes of my staying. That small cute puppy raised its eyebrows with twinkling small eyes looked at me with tilted face, my inner being felt so happy at once. It slowly came towards me shaking its tail. I hugged it and kissed and it did the same.

In my world where there were no living organisms apart from plants and trees it is astonishingly lucky to have a companion. My life started to change, I became kid playing along with it. One can imagine my state of being when instantly life takes a turn towards happiness .I sacrificed a meal per day and fed my other life. I laughed, talked, ate, played, loved and lived together for three months happily. Both of us attached immensely as one means the only other being.

It is true that once so called ‘me’ who was a notorious criminal is now transforming to a good being. May be my metamorphose state be deceptive to the other world, but within myself content of being is realized. Now the punishment no longer means to me, maybe it is no longer needed. Nevertheless, I am least bothered about the other world and I am happy to end here in the same state.

I heard the ship whistling along with the roaring waves of the sea. Cops had come to my place for their monthly routine. I dint want them to know about my other life, so pushed my puppy under the bush hoping not to come out. Officials as usually checked my place and filled with some groceries and food stuffs. They never used to talk a single word with me! That was the part of my punishment, but this time story was different. My hidden life (puppy) started to bark loudly at the same time; even it could not leave me without a minute. Police official heard it loud and started to check and it was caught.

Since I was under severe punishment, presence of any being broke the law! Officer was raged with fear and arranged a meeting with in them self. Finally one of the senior police started to instruct me,

“We have no clues that how this puppy came here. It is against the verdict given for your crime. We don’t want to escalate and pose a threat to our job. There will be security check at the sea shore. Authorized head will come to know about your living with other being if we take this puppy to our place. We are not going to take risk. We will come back tomorrow to check the whole place and you better kill it for your safety, If not then we have to kill it tomorrow. We have no intentions to kill any being and you are already a killer. Better you do the job, if so then we will recommend your name and appeal to the court stating as good behaviour record and try to mitigate your punishment. Option is left to you; anyhow this puppy has to die”

They walked away with anger. They were clear with their intentions, but I could not believe my own years. I felt as if some hot iron rod was pierced in to my heart. For the first time in my life I cried. Yes, notorious criminal who is stupendously ambitious in his will do cry, mourned at myself. After thinking a while, Sméagol in me zoomed. It is a good opportunity for a sinking boat to sail further. You never know, I may be released soon. After all it is a puppy, when I have killed my own brother then what’s big deal in killing this small being? Mind started to swing again and lurking criminal pitched in.

I saw its innocent face, caring eyes, swaging tale! It came near to me jumping like a frog and started to lick my feet. It wanted to play with me. Once upon in my life I had attachment only towards money and relationship meant nothing, now a cute puppy looked all for me. Truly innocent love will change the being within. Sméagol’s negativity can only be a thought which flew once for a while through my mind, but I can never disassociate with this cute puppy. Overall this has given me the life and there will be no meaning to do the crime again. I really wanted to save its life.

 I was sure that officer will surely kill it tomorrow if I don’t. There was no way to escape either. Long distant sea covering my place is unlikely to allow me to swim across, no other ways to rescue it. I am least bothered about my life as there is no meaning for it but  puppy has. After thinking for a long time, I took a decision. I wanted to swim across carrying it on my back I was sure that I am going to die if I try to swim, but still something in me a transformed ‘being’ kept hopes of saving other life. Without giving further thought I tried to tie it on my back and jumped in to the sea whirling across the waves!

Till how long could I swim? Only meters I could make it and it was all over. I could not move my arms and legs slowly drowned in it. It was all over,I gave up and I could feel the mourning voice of my puppy on my back.

When I gained consciousness, I saw some doctors around smiling at me. I think I was rescued by the emergency squad. I dint know what happened to that puppy. I was surprised and sad. None talked to me at the hospital and I was taken to jail.

After a week, jailer came near to me smiled and shook my hand. He politely said to me,

“You have changed a lot since five years. We have no intention to punish rather we need to change all the offending minds to become good. We are happy that we have succeeded in our new experiment. Puppy’s plot was the check point from our side to know your state. Congratulations you have made it and free from today” J

I was shocked, cried and looked around. Heart was pounding with joy and my eyes started to search for the being which gave meaning in my life. I silently enjoyed my freedom and thanked the jailer for recognizing my inner change, surely not deceptive as had appeared at my earlier looks and deeds. I slowly walked out of the jail and at the gate as I truly wished; my lovely puppy was eagerly waiting for me,swagging it’s tail with tilted face. Busted with joy, I ran and carried it in my arms. I kissed it and it did the same.

                              -----Veerabhadra S Hegde

?

      

ಹೀಗೆ ಬರೆದರೆ ಹೇಗೆ? ಅಕ್ಷರ ತಿಳಿಯದ ಹಾಗೆ
ಭಾವರಹಿತದ ಬೇಗೆ ಮೂಡಿ ಮೆರೆಯುವುದು.
ಹಾಗೆ ಬರೆದರೆ ಹೇಗೆ?ತಿಳಿದು ತಿಳಿದವ ಹಾಗೆ
ಭಾವಗೀತೆಯ ಹಾಗೆ ಮೂಡಿ ಬರಬಹುದು.

ಏಕೇ ಬರೆಯಲಿ ನಾನು?ಭಾವನೆಯ ಪೋಣಿಸುತ
ಕನಸ ನೊಗವನೇ ಗೀಚಿ ಕಥೆಯ ಮಾಡಲೇನು?
ಬರೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಏನು ?ಮಿಡಿವ ಕಂಬನಿ ಏನು
ಮೊಗದ ತುದಿಯಲಿ ಕರಗಿ ಜಾರದಿರುವುದೇನು?

ಹೇಗೆ ಬರೆದರೆ ಏನು? ಬರೆಯದಿರಲು ನಾನು
ಮುನಿಸೋ ಮನಸಿಗೆ ಏನು, ಮುದಿಸಿ ಮರಗುವುದೇನು?
ಬರಿದು ಬರೆದರೆ ಏನು?ಮರೆತು ಮೆರೆದರೆ ಏನು?
ನೆನೆದ ಸಾಲುಗಳೆಲ್ಲ ,ಮುದವ ನೀಡುವುದೇನು?

ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ಮೌನ , ನಗೆಯ ಸೋಗಿನಲಿ ತೂರಿ
ಮಿನುಗೋ ಕಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಇರುಳ ನೆರಳನು ನೋಡಿ.
ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದೆ ರಕ್ತ ,ತಡೆಯ ಹಿಡಿದ ಭಾವ
ಸಿಗದ ಉತ್ತರಕಿ೦ದು ಹೃದಯ ಬಡಿದಿಹುದು

             

                           --------ವೀರಭದ್ರ ಹೆಗಡೆ

Existence

                           

                                                                                                         

       Perception about agnosticism, vary with the degree of ease in our personal solace. Inherent culture imbibed with agnosticism always upholds plagiarism which questions the existence. Scrutinizing our belief, sway one’s consciousness on questioning the existence of Almighty. It is unfortunate that the faith in God be contingent on happenings in life.  However, we each time subject the persuasion and fail to realize that it is only our thinking examined and not the positive existence.       

            I was one among those who doubted about GOD. Though my parents extremely believe in so called ‘GOD’ still my faith was not certain towards it until I met a guy named Desai. I was coming from Chennai to Bangalore; he was sitting next to me grossly involved in reading a book. No one else was sitting in the business class. I was interested neither to speak nor to look around, but Desai’s book caught my eye. It was on ‘GOD’.

Whenever some happenings are good to me I used to thank GOD and during bad times pray. Most of us do so. Nevertheless, in everyone’s life, time will come where strength of faith will be tested and we end up either of the way. Our reasoning will encapsulate only in our predetermined awareness due to which boundary of our virtual thinking will unlikely cross none.

I stared at the book’s wrapper for a minute. He realized that and gazing at me smiled. He introduced himself as Desai. We shook our hands and I introduced myself as Sam. As usual we started talking to each other on general topics. I don’t interact much with strangers but this time I had a point to argue on divine existence. Conversation was really boring, but I felt that Desai was really a good man. Somehow after 30 minutes our conversations got meaning.

Mr. Sam, Are you working? 
No recently I got retirement. Indeed Retirement from my life. (He was quick enough to observe my sadness in while stating it.)

You look so young around 30 and still your voice sounds like 70’s, any reason? 

No. I mean…….(I just kept mum. It was almost one month where I tried to act normally with others. My life was going nowhere .I had lost hopes. I stopped praying. I was counting my days and tarring the calendar pages with tears. Why will I explain all those to this stranger?)

You seem to be very depressed almost no hopes? Don’t worry GOD is there (he pointed to the book and said), faith can change any fate! Belief in good will leads to your destiny.

I was furious at his words and lost my temper yelling at him said, “What the hell? There is no GOD or Devil, only thinking makes it so”. I gained consciousness and controlled my temper. I apologized him for my violent behavior and told, “I don’t think GOD is there, if so then he would never allow me to suffer. I never did wrong things; we were one among those who always believed that doing good will give better returns. Ironically, it has given the best. I thought I was tested at each point but now I have failed and lost. Just need to sign off from my life. Waiting for the moment to rejoice (I sounded him like insane) my pain and I wish I could live more, not to live, instead to make others believe that existence is no where!   

He was calm and listening to me carefully. He actually wanted to know the reason for my atheistic belief, but I dint want to market my sorrow especially to a stranger! I could never say that I am counting my days due to Cancer! I had been to Chennai to take second opinion about it. They had confirmed that I was in initial stage. I never revealed this to him. 

Sam, you may have been across tremendous pressure these days. Your faith has shaken the belief and your mind falsely repressing the same. Anyhow it would be nice if you share it to me.

(I was silent)

He continued his talking and asked me what GOD means to me. I dint speak to him, still he dint give up his patience. His tender voice pitched in intensely, we always have that belief that GOD is someone that who gives whatever we want. We pray and he grant, when he don’t grant then we think that there is nothing as such. I would like to tell you a short story regarding this, 

will you listen to me Sam?

I looked into his eyes; it was vibrant and confident of conveying a message. I simply nodded my head. Though any thoughts or story hardly matters for a person who is going to die still I was interested to know what was the message which he would like to put further to ease me.

                                       There was a boy named Surjit who was from a very poor family. His entire family was working on daily basis to earn their bread. They blindly believed the Devine existence, so the Surjit. Their only hope to see the rays is to educate Surjit. Their dream was not different than any others to become rich. For all the happenings they thought that GOD has wish for them. Their belief trenched to an extent that even the day which they dint had anything to eat still they thought that GOD has a reason for it which they are unaware of It.! Surjit had a wish to be well educated than any. He worked very hard, but unfortunately could not complete his degree. He was not one among those to give up as he was firmly believed that he can do it. In fact the strength in belief conjointly goes with other belief. He again tried hard each year and it was almost three times in a row that he failed to graduate. However, he thought that it was testing time!

                                     Everyone in life first try, then try harder still if they cannot then they change the route to move towards destiny. It is true that Surjit failed in his attempts but positive faith will make you to think to move towards his aim just by changing the route. Overall it is just that believing in positive energy simply makes you to believe in yourself positively which is first step towards the journey. It is not that positive existence, which is incarnated, will grant whenever we honestly wish. Surjit’s way to become rich changed from education to business. He realized that studying is not part of him anymore.

On thinking that why he failed irrespective of his honest attempts is that maybe he would be a greatest business magnet in future. That is the way theist believes. His daily savings were unlikely to make his business plan; still he has that confidence masking the awareness of swindle in belief. Finally he ended up in availing loan from other private firms for more interest. Initially his business went well due to which he could risk more to elevate his sale. Reason again was given by him was that belief in GOD. It is he who granted and wished for all the sequence till now. Though clocking is at the same phase, but life isn’t. His partners proved him wrong. Business completely collapsed as he was completely deceived from others. He failed to recover as he had risked with no logic. All he believed that it will happen as GOD is willing to make it. To such an extent the belief was!

When the ultimate wish fails, belief shatters. Similarly Surjit was collapsed morally. His no brainer logic to justify the sequence failed miserably. When our ultimate will or wish never succeeds everyone in life thinks that they failed. There is no further meaning to continue the journey. At that instant we give up. We give up so badly that we even think to kill our own soul not because we intent to but just not to face the failure .Unfortunately, Indeed we take that point wrongly that there is nothing left much further. Surjit thought that his everlasting belief makes no sense as it do not exist at all, no reason to think further to live. Each day he stressed himself thinking that the only belief had, has failed to sail him across. Finally he attempted to suicide. 

          We reached Bangalore. Everyone hurried to check out. Even Desai intentionally stopped the story at that point and quickly moved out of the plane. I followed him as I was eager to know the ending. He checked out from airport and ignored my request to complete it. Just before he sat into the car he smiled at me again and gestured to come inside his car. I refused to get in; I was just worried only about Surjit.

Mr. Sam, I don’t want to complete the story and prove a point about Positive existence .Your mind is so partial that it can never accept any positive ending and also contemplates if it is negative. Even it is not fair to put our thought on others, each one has their own belief but the belief should never change with time. If so then it is the only belief which is subjected to realize, rather we never realize that existence is beyond this. You can realize this only when time comes.

He gave his visiting card and left the place!

I was shocked, unhappy not because he dint complete the story but he dint convey his message entirely. So many questions started to haunt me. Entire week I kept thinking about the story. Desai looks like intelligent, but what was he trying to prove with that story? Since I dint interact with him correctly at the end as I dint share my pain, so he stopped the story intentionally at the end? I again recalled the day and analyzed the story. All my negative thoughts were superimposed on his story and made me to think that it was just a time pass. Any how  no one can save me and there is nothing called GOD, otherwise good people’s story would be always better. I checked my valet and I found his visiting card. I thought I will meet him but for what fun?   

         On visiting card it was printed as Mr. Surjit Desai, Chairman of Desai construction group!! Oh GOD I got the meaning of his words. His message was unbiased .Well he was telling his own story, same guy once upon a time who struggled to earn his daily bread is now a multimillionaire. It was really not important to me that how he achieved that, but he was true to his words that

   “Everyone in life first try, then try harder still if they cannot then they change the route to move towards destiny. It is true that Surjit failed in his attempts but positive faith will make you to think to move towards his aim just by changing the route. Overall it is just that believing in positive energy simply makes you to believe in yourself positively which is first step towards the journey. It is not that positive existence, which is incarnated, will grant whenever we honestly wish”

It is almost 2 years up. Faith in GOD for me is unquestionable. It is true that we need to realize it and hope to realize. I have taken GOD as positive energy and living to fight with my disease. No matter what happens to me, but surely I am aware that existence is beyond the belief. And all the belief resembles only to the level in which we are aware of it.

                                                     -------Veerabhadra S Hegde  

 

 

ಇಂತಿ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ...

ಸೂಚನೆ!!!!

ಈ  ಕಥೆ ಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಎಲ್ಲ ಪಾತ್ರಗಳು ಕಾಲ ನಿರಣಿತ   ಹಾಗೂ ಕಾಲ ನಿರ್ಮಿತ.
ಇದು ಒಂದು  ಹೃದಯದ  ಮಾತಲ್ಲ, ಎರಡು ಹೃದಯದ  ಪರದಾಟ.
ಮೊದಲು ಇವರಿಬ್ಬರ ಸ್ತಿತಿ ಗತಿ  ಪರಿಚಯ.
ಅವನು ಖ್ಯಾತ ಬಹುರಾತ್ರಿಯ ಕಂಪನಿ ಉದ್ಯೋಗಿ , ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಅಷ್ಟು  ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲ.ಇಬ್ಬ್ರ ನಡುವೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ  ಏನು  ಇಲ್ಲ ಅಂತ ತಿಳಿಯುವುಧು, ಆದರೆ  ಆ ಅಂತರಾಳ  ಹಾಗೂ ಅದರ  ಭಾವನೆ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯಲಾಗದು.

ಒಂದು  ಪುಟ್ಟ ವ್ಯತ್ಯಾಸ  ಭಾವನೆ ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಿತರ ನಡುವೆ.

ಎಲ್ಲರೂ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದು .ಆದರೆ  ಭಾವನೆ ಅಂಡ್ ಭಾವನೆಯ ಭಾವವನ್ನು  ಬದಲಿಸಲು  ಎಂದು  ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
 ಈತನ ಭಾವನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಖಾತ್ರಿ ಆಗಿದ್ದು ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದಷ್ಟೇ.

ಇವನ ಪರದಾಟದ  ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮತ್ತು ಚೊಕ್ಕ ಉದಾಹರಣೆ ಇಲ್ಲಿದೆ.

ಯಾವತ್ತೂ message  ಮಾಡದ ಹುಡುಗ ನಿನ್ನೆ  ಪ್ಲೀಸ್ ಹೆಲ್ಪ್ ಅಂತ ಕಳಿಸಿದ. ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಕೇಳಿದಾಗ, ಹೊಸ mobile  ತೆಗೆದುಕೊಂಡ  ಸಂತಸ ಹಾಗೂ ಅದರಲ್ಲಿ ಇರುವ 121 (ಸಮುದ್ರದ ಆಳದ) ಕಳಿಸಿದ  ಸಂದೇಶಗಳು.!! ಇವನ್ನು ಆ ಎಲ್ಲ SMS (ಸಿಹಿ ಮನಸಿನ್ನ ಸಂದೇಶಗಳನ್ನು  ಹಾಗೂ ಕೆಲವು ಫಾರ್ವರ್ಡ್  ಟೆಕ್ಸ್ಟ್ ) ಹೊಸ ಮೊಬೈಲ್ ಗೆ  ಕಳುಹಿಸುವ ಆತುರ ಹಾಗೂ ಕಾತರ.!!
 ಆ ಸಂದೇಶಗಳು 4-5 ವರುಷದ ಹಳೆಯದಾದ  ಸಂದೇಶಗಳು. ನಂತರ ಅವನಿಗೆ ಮೆಸೇಜ್ ಸೆಂಟರ್ ನಂಬರ್ ಹಾಗೂ ಸೆಟ್ಟಿಂಗ್ಸ್ ಗಳನ್ನು ಕಸ್ಟಮರ್ ಕೇರ್ ಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಪಡೆದುಕೋ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಅವನಿಗೆ ಸಂತಸದ ಹೊನಲು.
 ಇದು  ಪ್ರೀತಿ ಯೋ ಪ್ರೇಮವೋ  ಇನ್ನೂ ತಿಳಿಯುತಿಲ್ಲ..

ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮದ ಒಂದು  ಸಣ್ಣ ವೈತ್ಯಾಸ ನಿಮಗೆ, ನನ್ನ ಅಬ್ಸರ್ವೇಶನ್ ಮಾಡಿದ್ ಹಾಗೆ ಡಿಫೈನ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ.ಪ್ರೀತಿ- ಇದು  ವನ್ ವೇ, ಎಸ್ಟ್ ಕೊಟ್ಟರು ಕಾಲಿ  ಅಗಾದು! ಒಂದು  ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಭಟದ ಭಾವಿ. 
ಪ್ರೇಮ – ಇದು  ಟೂ ವೇ ಎಂದು  ಹೇಳಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಆದರೆ ವನ್ ವೇ ಅಂತ ಕಂಕ್ಲೂಡ್ ಮಾಡಕ್ಕೂ ಆಗಲ್ಲ.ಇದು  ಒಂದು ತ್ರಿಶಂಕು ಸಂದರ್ಭ ಅತವ ಇಂಟರ್ಮೀಡಿಯೇಟ್ ಸ್ಟೇಟ್ ಅಂತ ಹೇಳಬಹುದು  ಅಷ್ಟೇ!!!


ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಇವನು  ಶಾಲೆ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಅವಳ ಮನಗೆ ಹೋಗಿ , ಅಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಬರುವ ವರೆಗೆ ಅವಳ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡಿಕೊಂಡು ಇರುತ್ತಿದ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಚಿಕ್ಕ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅತ್ತ  ಉದಾಹರಣೆಯು  ಇದೆ. ಅದು ಯಾವ ಜನ್ಮದ  ಸ್ನೇಹ ಭಾವನೆ ಇವನಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ  ದಿಕ್ಕು ತೋರಿಸಿತೋ ಇನ್ನು  ನನ್ನ ಹತ್ರ ಹೇಳಿಲ್ಲ. 
ಆದರೆ  ಇವನು ತನ್ನ ಪ್ರೇತಿಯನ್ನು ಬುದ್ಧಿಯ  ಕೈಗೆ ಕೊಡದೆ  ತುಂಬಾ ಜೋಪಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆದರೆ  ಬುದ್ಧಿ  ಮತ್ತು ಹೃದಯದ ನಡುವೆ ಮನಸಿನ್ನ ಗೋಡೆ  ನಿರ್ಮಿಸಿ ಬುಧಿವಂತನ ಹಾಗೆ ನಟನೆ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿ ಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ .

 ಇಬ್ಬರು ಹೇಗೆ ಎಂದರೆ ಇವನು ಜಾಣ ದಡ್ಡ  ಅವಳು ದಡ್ಡ  ಜಾಣಿ. ಇವನ ಹಿಂಸೆ ನೋಡಲಾಗದೆ  ಅವನ ಹಳೆ ಮೊಬೈಲ್ ಕಿತ್ತು ಕೊಂಡ್ ನೋಡಿದೆ.  ಆಗ inbox  ಫುಲ್ಲ್ ಅವಳ SMS ಗಳೇ.. ಅದು  4-5 ವರ್ಷ ಹಳೆಯ ಟೆಕ್ಸ್ಟ್ ಗಳು. ತಲೆ ಕೆಟ್ಟು, ಲೇಯ್ ಅವಳಿಗೆ, ನಿನ್ನ ಲೈಕ್ ಮಾಡ್ತಾಳೋ ಇಲ್ವೋ ಅಂತ ಕೇಳಿ, ಮೆಸೇಜ್ ಕಳಿಸಲ  ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ?

ಈ ಧೈರ್ಯ ವಂತ  ಪುಕ್ಲು  ಹೂಉ ಅಂತ ಹೇಳಿದ.. ಆಗ ನಾನು ಈತನ ಪರವಾಗಿ.....
‘Hi’
  ಅಂತ  ಕಳಿಸಿದ ಸಂದೇಶಕ್ಕೆ ‘hello’ ಎಂಬ ರಿಪ್ಲೈ ಬಂತು.!!(ಎಂದು ಬರದ ರಿಪ್ಲೈ ಅಂತೆ)

 rappo  build  ಮಾಡೋಕ್ಕೆ ಅಂತ ‘Where r u’? ಎಂದೇ  ‘I am in native ’ ಅಂತ ಬಂತು. ಅವಳು ಮಲೆನಾಡಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೆಟ್‌ವರ್ಕ್ ಇಲ್ಲದೇ  ಪರದಾಟ ನಡೆಸಿರ ಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆವು . ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಗೆಸ್  ಹುಸಿ ಆಯಿತು.
ಹಾಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಲೋಕ ರೂಡಿ ಮಾತು.ಆಮೇಲೆ ನಾನು ಹೀಗೆ ಪ್ಲೇಟ್ ತಿರಿಗಿಸಿದೆ ಸಂದೆಶದಲ್ಲೇ,..
‘Getting married is it?’
ಆಕೆ ಅವಕ್ಕಾಗಿ ‘Wat’ ಎಂದು ರಿಪ್ಲೈ ಮಾಡಿದಳು.ನಾನು ‘just asked’ ಎಂದು ಕಳಿಸಿದೆ .
ಇಲ್ಲಿಗೆ message  ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಆಕೆ ತಿರುಗಿ ಕೇಳಿದಳು.
‘Shall I ask you someting?’ Something personal......
ವಾ! ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ಪರವಾಗಿ ನಾನು ಕಳಿಸಿದ ಸಂದೇಶ ತಲುಪಿತ ಎಂಬ ಕುತೂಹಲ.
ಒಂದು ತಾಸು ಕಾದಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ‘ask’  ಎಂಬ ಸಂದೇಶಕ್ಕೆ
‘when is ur birthday ?’  ಎಂಬ ಉತ್ತರ!! (cream biscuit)

ನನ್ನ ಪಿತ್ತ ಸ್ವಲ್ಪ ನೆತ್ತಿಗೇರಿ ಕೇಳಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ...
‘Do u like any?’
ಆಕೆ
‘I like many’ ಎಂದಳು.
ನಾನು
‘I like u and love u’  ಎಂದು ಕಳಿಸುವ ಯೋಚನೆ ಇತ್ತು.ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ.
‘I like nd love ur reply’  ಎಂದು ಕಳಿಸಿದೆ.  ಆಕೆ ಪೆದ್ದು ಜಾಣಿ ಅಲ್ಲವೇ. ಮೆಸೇಜ್ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಫಾರ್ವರ್ಡ್ ಗಳ ರೂಪ ಪಡಿಯಿತ್ತಷ್ಟೇ..
 ಕುತೂಹಲ ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಮಾಡಲಾಗದೆ ನಾನು ಆತನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ, ಅಕಸ್ಮಾತಾಗಿ  ಅವಳ ಜೊತೆ ಮದುವೇ   ಆಗಲಿಲ್ಲ  ಅಂದ್ರೆ ಏನು ಅಂತ?
ಆತ ಹೀಗೆ ಅನ್ನೋದ?
“If it happens I am happy, if it is not then I am not”!!!!!!
 ಕೇಳಲು ರೈಮಿಂಗ್ ಅಂತ ಅನಿಸಿರಬಹುದು, ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಸಲಾಗದ  ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಅವನ ಮೂಕದ ಬದಲಾವಣೆ , ಹೇಳಲಾರದ  ಯಾತನೆಯನ್ನು  ತೋರಿಸುತಿತ್ತು. 
ಇವನ ಪ್ರೀತಿ ಅವಳಿಗೆ ಸಿಗದೆ  ಹೋದರೆ .... ಅದು  ಒಂದು  ಹೃದಯದ  ಭಾವನೆಯ ಬೆಲೆ ಅರಿಯದೆ,  ಇನ್ನೊಂದು  ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆಗುವ ಆಘಾತ.
 ಮನಸಿನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಹೇಳಿದರೆ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಬರೆ, ಸ್ನೇಹ ಕಾಪಾಡಿದರೆ  ಪ್ರೀತಿಯ  ಹೊಗೆ!!!!!
--ಹರ್ಷ ಎಂ

ಹೀಗೊಂದು ಕಥಾ ಚಿಂತನೆ ...

              ಹೂವಿನಿಂದ    ಅಲಂಕ್ರತಗೊಂಡ ಬೋರ್ಡ್ ನೋಡಿ ಖುಷಿಯಾಯಿತು.

ಭುವನ್ ವೆಡ್ಸ್ ಹಂಸ ಎಂದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಅಚ್ಚಾಗುವಂತೆ ಅರಳಿತ್ತು.ಭುವನ್  ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯನಲ್ಲಿ

ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದ. ಏನೇ ಇರಲಿ,ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಎಲ್ಲವನ್ನು ನನ್ನಲಿಯೇ ಮೊದಲು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದ .ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೂಗಿ ,ಅವರ ಮನೆಯವರನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾತನಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವ

ಪ್ರತೀತಿ ತಪ್ಪಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆತನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಗೆ, ವೀರ ಎಂದರೆ ಎಲಿಲ್ಲದ ವಿಶ್ವಾಸ. ಮೊನ್ನೆ ಏಕಯೇಕೀ ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ಅನ್ನುವಂತೆ ಮದುವೆ ಆಮಂತ್ರಣ ನೀಡಿದ್ದ.

ಮನೆಯವರನ್ನ ಕರಿತರಾ ಅಂತ ಕೇಳ್ದೆ? ಮರು ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ನಕ್ಕಿ ಬಾರೋ ರಾಜ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೂಗಿದ್ದ.

ಮಂಗಳ ವಾದ್ಯ, ಜನರ ಗದ್ದಲ ,ಕೆಲವರ ಸಂಭ್ರಮ ಎದ್ದು ಕಾಣುತಿತ್ತು. ಮಂಟಪದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ

ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ನಡಿಯುತ್ತಿತ್ತು, ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಜೋರಾಗಿ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿ ಗೂಗಲ್ ಸ್ಕಾನ್ ಮಾಡುವಂತೆ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗೂ ನೋಡಿದೆ. ಕಲರ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಮ್ಮಿ ಇತ್ತು. ಸುಂದರ ಹುಡಿಗೀಯರು

ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.! ಛೇ ಅಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಮಧು ಮಗಳು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಮೇಕಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದ ಕಾರಣ ಸಹಜ ಸೌಂದರ್ಯ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ನನಗಂತು ಚೆಲುವೆಯರು ಸಹಜವಾಗಿದ್ದಾರೆ ಇನ್ನೂ ಅಂದವಾಗಿ

ಕಾಣುತ್ತಾರೆ! ಮೇಕಪ್ಪು ಮಾಡುವುದು ಸೌಂದರ್ಯವನು   ಹೆಕ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೋ ಅಥವಾ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ

ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೋ ಆ ಶಿವನೇ ಬಲ್ಲ J

      

ಹಂಸಳ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೇನೂ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಧಿಡೀರು ಮದುವೆ.

 ನನಗೆ  ಮದುವೆ ,ಮುಂಜಿ ಗೆ ಹೋಗಲು ಚೂರು ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಆದರೆ ಭುವನ್ ನ ಮದುವೆಗೆ ಹೋಗದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ? ತಟ್ಟನೆ ಮುಂದಿನ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಚೆಲುವೆಯ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣು ಬಿತ್ತು,

ವಾ ಎಂದೆ(ಮನಸಲ್ಲಿಯೇ) ಆದರೆ ಆಕೆ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲೇ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದಳು! ಮದುವೆ ಮನೆ ಗದ್ದಲದಲ್ಲೂ ಅರ್ಧ ತಾಸಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿ ನಿರತವಾಗಿದ್ದು ಊಹಿಸುವ  ಸಂಗತಿ! "She might be committed!" ಎಂದು ಮನಸಲ್ಲಿಯೇ ಮಂದಹಾಸ ಬೀರಿದೆ.

        ನನ್ನ ಬಲ ಬಾಗದ ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ವ್ರದ್ಧ  ದಂಪತಿಗಳು ಕುಳಿತಿದ್ದರು.

ಅರೆ ಅವರು ಭುವನ್ ನ   ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿ ಅಲ್ಲವೇ ?

                                 ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿಮೇಳ .

ಅಕ್ಷತೆ ಹಾಕಿ ಎಲ್ಲರೂ ವಧು ವರರನ್ನು ಹರಿಸಿದರು ಆದರೆ ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿ ಮಾತ್ರ ಕುಳಿತಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಏನನ್ನೋ  ಯೋಚಿಸಿರುವಂತೆ ಕಾಣುತಿತ್ತು. ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ಕೇಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವರು ಅಳುತ್ತಾ ಎದ್ದು ಹೋದರು! ನಾನು ಸಹಜ ಭಾವುಕತೆ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

 ಮದುವೆ ಮನೆಗೆ ಒಬ್ಬನೇ ಬರುವುದು ಮತ್ತು ಒಬ್ಬನೇ ಪ್ರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಕೂರುವುದು ದೊಡ್ಡ ಶಿಕ್ಷೆಯೇ ಸರಿ.!

 ಅಲ್ಲಿ ಕೂರಲಾಗದೆ ಆಕಾಶ್ (ಭುವನ್ ನ ತಮ್ಮ) ನನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದೆ.

ಸಭೆಯ  ಹಿಂಬಾಗ  ಯಾವುದೋ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕುತಿದ್ದ. ಹೋಗಿ ಕೈ ಕುಲುಕಿದೆ.ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಶೇರ್ವಾನಿ ಆತನಿಗೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದ ಹಾಗಿತ್ತು.

 “ಯಾಕೆ ಲೇಟ್ ?”.

 ಲೇ ನಾನು ಮೊದ್ಲೆ ಬಂದೆ , ನೀನು ಬಿಸೀ ಆಗಿದ್ದೆ , ಅಂತೂ ಲೈನ್ ಕ್ಲಿಯರ್ ಆಯ್ತು ಎಂದು ಕಾಲು ಎಳೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ ಆದರೆ ,ಆತನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಗೆಲುವು ಇರಲಿಲ್ಲ!. ಆಮೇಲೆ ಸಿಗುತ್ತೀನಿ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೊರಗೆ ಹೋದ.

ಇಲ್ಲಿ ಏನೋ ಅಸ್ಪಷ್ಟ . ಭುವನ್ ನ ಮೇಲೆ ನನಗಿರುವ ವಿಶ್ವಾಸ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲಿ ಅಸಮಂಜಸ ವಾದ ವರ್ತನೆ ಎರಡು ತಾಳೆ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ!

ನಾನು   ಹೊಟ್ಟೆ ಪೂಜೆಗೆ ಮುಂದಾದೆ . ಬಹುಶ ಮದುವೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಊಟ ಇರದಿದ್ದರೆ ಬೆರಳೆಣಿಕೆ ಯಷ್ಟೇ ಜನ ಬರುತ್ತಿದರ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದೆ.!ಆದರು ಯಾಕೋ ಏನೋ , .... ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

ಅಲ್ಲೇ ಕೆಳಗಿನ ಅಂಗಳ ಕ್ಕೆ ಇಳಿದೊಡನೆ ಭುವನ ನ ತಾಯಿ ಸಿಕ್ಕರೂ. ಏನು ಆಂಟೀ ತುಂಬಾ ಟೆನ್ಶನ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀರ? ನನಗೆ ಸೆಪರೇಟ್  ಆಗಿ ಪಾರ್ಟೀ ಕೊಡ್ಸಿ ಎಂದೆ. (ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿ ಎಲ್ಲಿ ಬಿಡುತ್ತೀವಿ ಹೇಳಿ? ) ಹೊರ ನೋಟಕ್ಕೆ ಕಂಡಿದ್ದ ನಗು ಒಮ್ಮೆಲೇ  ನಿತ್ತಿತು. ತಾಯಿಯ ಕಣ್ಣು ಉಕ್ಕಿ ಬಂತು. ಊಟ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗು ಆಮೇಲೆ ಮಾತಡಣ ಎಂದರು.

ಏನಾಯ್ತಾಪ್ಪ ಆಂಟಿ ಗೆ?

ಮದುವೆ ಟೆನ್ಶನ್ ಇಷ್ಟೊಂದು ಇರುತ್ತ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಉಳಿದ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಸರ ಆಯ್ತು.

ಫೋನು ಮಾಡಿದಮೇಲೆ ತಿಳಿಯಿತು , ಅವರಿಗ್ಯಾರಿಗೂ ಏನು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು!

ಊಟ  ರುಚಿಯಾಗಿದ್ದರು ತಿನ್ನಲು ಮನಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಭುವನ್ ನ  ತಂದೆ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. 

ಏನಂಕಲ್  ಮದುವೆ ನ ತುಂಬಾ ಅರ್ಜೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ  ಮುಗ್ಸ್ದ್ರಿ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ , ನನ್ನ ಕಣ್ಣನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿ ನಿನಗೆ ಭುವನ್ ಹೇಳಲಿಲ್ವಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದರು .

ನಾನು ಏನು ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಅವರ ತಂದೆ ನನ್ನ ಮಾತು  ಮರೆಸಿ ,

ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ನ ಯಾಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆತ್ಮೀಯತೆಯಿಂದಲೇ ತರಾಟೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರು.ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ.

ಸರಿ ಆಮೇಲೆ ಮನೆಗೆ ಬಾ ತುಂಬಾ ಮಾತಾಡೋದಿದೆ  ಎಂದು ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿದರು.

 ಎಲ್ಲವೂ ಅಯೋಮಯ!ಮದುವೆ ಮನೆ ಇಂದ ಹೊರಟ ನನಗೆ ಸಾಲು  ಸಾಲು ಪ್ರಶ್ನೆ  ಕಾಡತೊಡಗಿತು . ವಧು ವರ ರ  ಜೊತೆಗೆ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿದಷ್ಟೇ, ಹೆಚ್ಚಿಗೆ  ಏನು ಮಾತನಾಡಲು ಆಗಲಿಲ್ಲ.ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ  ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಧಾರವೂ ಪಾಲಕರ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.ಅಷ್ಟು ನಂಬಿಕೆ ನನಗೆ ಅವನ ಮೇಲೆ.

ಎರಡು ವಾರದ  ನಂತರ ಹೀಗೆ ಭುವನ್ ನ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ.ಆತನ ತಂದೆ,ತಾಯಿ,ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತೆ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿ ಎಲ್ಲರೂ ಇದ್ದರು ನವ ದಂಪತಿಗಳನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಮೌನ. ಯಾರದ್ದು ಮಾತಿಲ್ಲ.ಆತನ ತಾಯಿ ಕುಡಿಯಲು ಚಹಾ ನೀಡಿ ಉಭಯ ಕುಶಲೋಪರಿ ವಿಚಾರಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾದರು.ನಾನು ಆಕಾಶ್ ನ ಕಣ್ಣನು ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ.ಆತ ನನ್ನನು ಆತನ ರೂಮಿಗೆ ಕರೆದು ಕೊಂಡು ಹೋದ...

“ಅತ್ತಿಗೆ ಬೇರೆ ಜಾತಿಯವಳು ,ಮೂಲತಹ ಉತ್ತರ ಭಾರತ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಮನಸಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದ.ಸಹಜವಾದ ಬೇಸರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿತ್ತು. ನಾನು ಹೌದಾ ಎಂದು ಕೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾದೆ.ಭುವನ್ ನನಗೆ ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಸರವಾಯ್ತು. ಆದರು ನಾನು ಸ್ನೇಹಿತರಿಂದು ಏನನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುವುದಾಗಲಿ, ಅಥವಾ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದವನಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುವ ಪ್ರಮೇಯವು ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ, ಎಲ್ಲ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯರಿಗೂ ಏನೆ ಇದ್ದರು ಮೊದಲು ನಾನೇ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ.!

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆತನ ತಂದೆ ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಬಂದರು.

ನೀನಾದ್ರು ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳ  ಬಹುದಿತ್ತು ಎಂದು ಮೇಲು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದರು..

(ನಾನು  ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ,ಅವರ ಮಾತು ಮೌನ ಮತ್ತು ವೇದನೆ ಅಲ್ಪ ವಿರಾಮ ಪಡೆದು ಭೇಧಿಸುತಿತ್ತು !)

ಅವರ ಯಾವ ಮಾತಿಗೂ ನನ್ನಲಿ ಮರು ಮಾತಿರಲಿಲ್ಲ!ಒಳಗೆ ಹೋದ ಕಣ್ಣು,ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಭಾಸ,ಬಿಡದೆ ಕಾಡುವ ದುಃಖ . ಹೆಚ್ಹಾಗಿ ಸಮಾಜದ ಭಯ! ಹೊರಗೆ ಯಾವುದೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.ಕಟುವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ.ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ನೋಟ,ಇರದ ಸ್ಥಾನ ಮಾನ ಎಲ್ಲವೂ ಅವರೆಲ್ಲರ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿತ್ತು.

ನಾನು ಮಾತಿಗೆ,

ಇರಲಿ ಅಂಕಲ್ ಎಲ್ಲ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಸರಿ ಹೋಗುತ್ತೆ ಅಲ್ಲವ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ..

ಅದಕ್ಕೆ ಅವರ ತಂದೆ,

ಬಹುಶ ಎಲ್ಲರೂ ಹೀಗೆ ಅಂದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ,ಯಾವುದೋ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ಆಮೇಲೆ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸುತ್ತಿವಿ ಎಂದು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ತಾಯಿ-ತಂದೆ ಒಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು, ಅವರ  ಒಳಗಿನ ನೋವು ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ . ಅವರು ನಮ್ಮ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ  ಅಷ್ಟೇ ತಿಳಿಯುತ್ತೆ” ಎಂದುಬಿಟ್ಟರು....

ನಾನು ಭಾವುಕನಾದೆ.ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಬದಲಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ..

ಅವರ ತಂದೆ ಜೋರಾಗಿ ಅಳುತ್ತ “ಅವನ ಜೀವನ ಅವನೇ ನೋಡ್ಕೋತಾನೆ ಅಂದ್ಬಿಟ್ಟ.ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನ ನೆ ಅವನ ಜೀವನ ಅಂತ ಇಪ್ಪತ್ತೇಳು ವರ್ಷ ಅಂದುಕೊಂಡ್ವಿ.ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ ಅವರ ಅಮ್ಮನ ಸಂಕಟ ನು ಅರ್ತ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿ ನು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ, ಎಂದು ಬಿಟ್ಟರು.ನಾನು ತುಂಬಿದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ರೂಮಿನ ಹೊರಗೆ ನಡೆದೇ...

ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತ, ಅವರ ತಂದೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತು ಒಂದೊಂದನ್ನು ತರ್ಕ ಮಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದೆ.ಭುವನ್ ಅವರಲ್ಲೇ ಒಬ್ಬಳನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ರೆ ಅವರು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುತಿರಲಿಲ್ವ?ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಸಮಾಜ ವನ್ನೂ ಯಾಕೆ ಆಗು ಹೋಗು ಗಳಿಗೆ ಕನ್ನಡಿ ಯಾಗಿಸಿಬೇಕು?ಸಮಾಜದಲ್ಲೇ ಬದುಕಬೇಕು ಸರಿ ಆದರೆ ಸಮಾಜ ಬಾಂಧವ್ಯಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ದದ? ಸಂಕುಚಿತ ಮನೋಭಾವ ಎನ್ನುವುದಕಿಂತ ,ಇನ್ನು ವಿಶಾಲ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗುತಿತ್ತ?ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಪ್ರಶ್ನೆ ಗಳು ಮತ್ತು ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಭಂಗಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಡದೆ ಯಾವುದೇ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಭುವನ್ ನ ಅಜ್ಜನ ಕಣ್ಣು ವಿಪರೀತ ಕಾಡ ತೊಡಗಿತು.

ನಾನು ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ....

ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಹು ಮರೆ ಇಲ್ಲದೆ ಹೇಳುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಇದ್ದ  ಕಾರಣ ಮನೆಗೆ ಬಂದೊಡನೆ ನಡೆದ ಮಾತು ಕಥೆಯನ್ನೂ ತಂದೆ ತಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ.ಮೊದಲನೇ ಬಾರಿಗೆ ಅವರಿಂದ ಯಾವ ಮಾತು ಬರಲಿಲ್ಲ.ಇಬ್ಬರು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು. ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕೇಳಿದೆ,ಆದರು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು!ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಭವನ್ ನ ಮನೆಯಿಂದ ಫೋನು ಬಂತು.ಆಕಾಶ್ ನ ಧ್ವನಿ ಯಾಗಿತ್ತು.ತೀರ ಅಳುತ್ತ ಹೇಳಿದ,

ತಾತ ಇನ್ನಿಲ್ಲ, ಹ್ರುದಯಾಘಾತ   ಅಂದ ಅಷ್ಟೇ!....

ನನಗೆ ನೆಲವೇ ಕುಸಿದಂತಾಯಿತು.ಆತಂಕ ಬೇಸರ ಕಂಗಾಲು.ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಫೋನು ನೀಡಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತು ಬಿಟ್ಟೆ.ಉಸಿರು ಕಟ್ಟಿದ ಅನುಭವ.ಆಗ ವಿಷಯ ತಿಳಿದ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ,

“ಭುವನ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅವರ ಅಜ್ಜ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ವ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.

ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಸಾಕಾಗಿತ್ತು,ಅದರ ಒಳ ಮರ್ಮ ಕೂಡಲೇ ಅರಿತೆ.ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವಾಗಿತ್ತು.!ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಮಶಾನ ಮೌನ.

ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಬಂದ ಹನಿಯನ್ನು ಒರಸುತ್ತ ಹಾಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೇಲಕ್ಕೆದ್ದು ಭುವನ್ ನ ಮನೆಯ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದೇ.....